Al eeuwen genieten we van jouw bestaan
Je ademt, creëert, lanceert
Geeft ons de op en ondergaande zon
de vier seizoenen weerspiegelt in de natuur
de vonkeling van de sterren
de volmaaktheid van de maan
We mogen op je bouwen, wonen, werken
Dat doen we
We kappen bomen
dempen wateren
doden dieren
vervuilen de lucht
Je schoonheid is buitengewoon
En juist daarmee gaan wij aan de haal
We gebruiken je
misbruiken je
verwoesten je
Jouw grenzen worden tastbaar
Je stormen hoorbaar
Je orkanen voelbaar
Je aardbevingen zichtbaar
Je hitte ongrijpbaar
Een gulle gever
Wij nemen, halen, pakken, grijpen
Het geweld waarmee we met je omgaan
Jouw grootste gevaar
Ons grootste gevaar
We doen alsof je van ons bent
Een illusie voor wie jou echt kent
Jij bent van niemand en van niemand alleen
De balans is uit balans
Gezwicht onder het gewicht
We maken deel uit van iets groters
Groter dan onze verbeelding reikt
Wij zijn klein, kwetsbaar, verwaarloosbaar
De strijd is gestreden, zo blijkt
Je zond het de wereld in
Een daad uit zelfbehoud
Stilstaan
Aangaan
Een pas op de plaats voor ons allemaal
Voor Moeder Aarde bovenal
Mooi geschreven Rosan. Kwetsbaar en treffend als je het mij vraagt.
Wat een mooie woorden. Dank je wel, Danielle!
Mooi, goede stijl, blijf schrijven!
Leuk om een reactie van u te ontvangen! Bedankt voor uw mooie complimenten